Organizacje członkowskie
Galeria
TAMARA de LEMPICKA
Od wielu lat jestem pod wrażeniem sztuki i osobowości jednej z najwyrazistszych malarek XX wieku Polki Tamary Lempickiej zarazem jednej z najbardziej przemilczanych. Pomijanej przez wielkie encyklopedie sztuki nowoczesnej. Tamara Lempicka była postacią anachroniczną niemal od urodzenia.
Przyszła na świat w bogactwie, lecz jej życie arystokratyczne skończyło się gdy uciekła przed rewolucją bolszewicką do Paryża. Była emigrantką i jednocześnie obywatelką świata. Mieszkała w Warszawie, Moskwie, Petersburgu, Paryżu, Nowym Yorku, Hollywood, Madrycie, w Meksyku. Mówiła, że życie jest jak podróż, w którą należy spakować najbardziej potrzebne rzeczy, bo trzeba zostawić miejsce na to co się zbierze po drodze.
Na emigracji w Paryżu z potrzeby przetrwania stała się self made women. Udoskonaliła swoje zdolności malarskie. Z pod jej ręki w latach dwudzistych wyszły obrazy, które przyczyniły się do wykreowania wizerunku mocnej kobiety, godnej Marii Antoniny pewnośći swych racji, upodobanie do porządku i pobłażania sobie były w równej mierze cechami Tamary. W swojej twórczości łączyła nowoczesność jednocześnie ślubując posłuszeństwo klasyce.
Była lubiana i nienawidzona. Była elegancka, bystra i utalentowana należała do najbardziej egzaltowanych i imponujacych postaci stulecia. Była symbolem kobiety nowoczesnej. Była gotowa spróbowania każdego aspektu życia. Zawsze pragnęła robić to na co miała ochotę. Złożoność jej charakteru rozciągała się na jej malarstwo i może dlatego była pomijana przez tych, którzy układali definicję modernistrycznego kubizmu.
Emigrację traktowała jako wyzwanie a nie skazanie. W Paryżu nazywano ją "Piękną Polką". Dzisiaj mówi się o niej matka Art Deco.
Jest symbolem wiary w siebie i w swoje możliwości. Nigdy nie bała się sięgnąć po coś więcej. Jest przykładem mocnej i przebojowej kobiety. Zaznała róznej emigracji. Jej spotkania z przeciwnściami losu stały się dla niej pożywka dla przyszłego sukcesu. I taka właśnie powinna być każda polska emigrantka.
